Μοιράστηκε σε 3.600 αντίτυπα στα σχολεία και τις καβάτζες των Βορείων (Χαλάνδρι, Χολαργός, Βριλήσσια, Μελίσσια, Αγ. Παρασκευή, Μαρούσι, Νεα Ιωνία).
Για μια πρώτη γεύση, παρακάτω θα βρείτε το intro:
Introduction
Χαλάνδρι, Χολαργός, Μαρούσι, Νέα Ιωνία. Αυτές είναι κάποιες από τις περιοχές των βορείων που δραστηριοποιείται o αντιφασιστικός πυρήνας Antifa North. Αν μένεις, εργάζεσαι, πας σχολείο ή απλώς αράζεις σε κάποια γειτονιά από αυτές σίγουρα θα έχεις παρατηρήσει τα αυτοκόλλητά μας στις ταμπέλες, τα σπρέι μας στους τοίχους ή τις αφίσες μας στα καφάο. Αυτοί είναι μερικοί από τους τρόπους που έχουμε βρει για να μιλάμε δημόσια και να τα βγάζουμε πέρα σε ασφυκτικούς καιρούς. Όποιος μοιράζεται αυτή την ανησυχία με εμάς, σίγουρα θα βρει το συγκεκριμένο έντυπο πολύ ενδιαφέρον.
Γιατί όμως θεωρούμε σημαντική τη συνεχή παρουσία μας στο δημόσιο χώρο; Αρχικά, γνωρίζουμε πως το ελληνικό κράτος, όπως και κάθε άλλο, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να συμμετέχει στον παγκόσμιο διακρατικό ανταγωνισμό και ειδικά σε καιρούς κρίσης και πολέμου η προσπάθεια αυτή γίνεται πιο έντονη. Για να το καταφέρει όμως αυτό, χρειάζεται να ελέγχει και κυρίως να πειθαρχεί το εσωτερικό του, δηλαδή να υποτιμά την εργατική τάξη ακόμη περισσότερο.
Προφανώς όμως αυτός ο έλεγχος δεν αρκεί αν υπάρχει μόνο στη δουλειά από τα αφεντικά μας ή στο σχολείο από τους καθηγητές. Το κράτος επιδιώκει να ελέγχει την ζωή της εργατικής τάξης στο σύνολό της. Ο δημόσιος χώρος λοιπόν, οι πλατείες που αράζουμε και λέμε για τα ζόρια μας, τα πάρκα όπου ακούμε τις μουσικές μας, τα στενά στα οποία κυκλοφορούμε με σπρέι στα χέρια, είναι όλα μέρη που δημιουργούμε την κουλτούρα μας. Είναι μέρη που βρισκόμαστε με δικούς μας, συζητάμε και ανακαλύπτουμε νέους τρόπους να φτύνουμε το κράτος και τις προσταγές του και γι’ αυτό δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τα κρατικά σχέδια ελέγχου.
Δεν είναι τυχαίο που η αστυνομία μάς περιτριγυρίζει συνεχώς με ελέγχους και εξακριβώσεις σε κάθε γωνιά της πόλης. Ούτε είναι τυχαίο που οι δήμοι έχουν βαλθεί να οργανώσουν κάθε είδους πολιτιστική εκδήλωση στα μέρη που αράζουμε εμείς. Ασπρίζουν τους τοίχους που έχουν τα συνθήματά μας και τις ταγκιές μας, ή ακόμα χειρότερα, βάζουν επιλεγμένους streets artists να «διακοσμήσουν» τα καφάο της γειτονιάς μας με κρατική υπογραφή. Αντίθετα, όταν βάφουμε εμείς, φυσικά οι ρουφιάνοι της αστυνομίας σπεύδουν να μας χαρακτηρίσουν εγκληματίες. Όλα αυτά ανήκουν στην προσπάθεια του κρατικού μηχανισμού να επιβάλει τον δικό του λόγο δημόσια, να μας κλείσει σπίτι για ακόμη μια φορά και να μας κάνει να το βουλώσουμε. Δημοτική αρχή, αστυνομία, ρουφιάνοι, αφεντικά συνεργάζονται ομαδικά για την επιβολή της δημόσιας τάξης.
Εμείς από την άλλη δεν καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια βλέποντας τα σχέδια αυτά να εκτυλίσσονται εναντίον μας. Ποτέ δεν μας άρεσε εξάλλου να βλέπουμε τις γειτονιές μας αποστειρωμένες με άσπρους τοίχους και άδειες πλατείες. Γι’ αυτό ποτέ δεν κλειστήκαμε σπίτι αλλά πήραμε αυτοκόλλητα, σπρέι, ηχεία και βρήκαμε τρόπους να διακοσμήσουμε κάθε γωνιά της πόλης όπως εμείς ξέρουμε καλύτερα. Και αυτό δεν είναι καθόλου ασήμαντο. Γιατί όταν μιλάμε συλλογικά και οργανωμένα για την πάρτη μας, ο κρατικός λόγος χάνει την ισχύ του και τα αφεντικά μας το γνωρίζουν αυτό. Έτσι αντιμετωπίζουμε εμείς τον φασισμό των καιρών μας. Βρωμίζοντας τους τοίχους, κρατάμε καθαρή τη γειτονιά μας από κάθε μορφή δημόσιας τάξης.
Comments