Και ας μας λένε εγκληματίες,
Έχουμε 1000 τρόπους να μην το βουλώνουμε!
Τις τελευταίες εβδομάδες έχει ανοίξει μια συζήτηση γύρω από την «οπαδική βία». Όμως μαντέψτε: αυτή η συζήτηση, στην πραγματικότητα, δεν αφορά την οπαδική βία. Αυτή η συζήτηση έρχεται σαν συνέχεια των προσπαθειών του κράτους να μας πείσει πως οι εργατικές κοινότητες δεν είναι τίποτα άλλο από εγκληματικές συμμορίες. Οι προσπάθειες αυτές δεν ξεκίνησαν τώρα. Αντίθετα, το κράτος και τα αφεντικά δουλεύουν χρόνια αυτή την αφήγηση, και όχι μόνο για τους οπαδούς.
«Συμμορίες ανηλίκων», «σεξιστές (τ)ράπερς», «ανεγκέφαλοι χούλιγκανς», «φασίστες μαθητές των ΕΠΑΛ», «αδιάφορες μητέρες», «παραβατικοί Ρομά» είναι μερικοί από τους τίτλους που το κράτος έχει φορτώσει στην πολυεθνική εργατική τάξη αυτής της χώρας. Όλοι τους καταλήγουν στο εξής: οι εργατικές κοινότητες είναι ένα μάτσο εγκληματίες που πρέπει να παταχτούν! Αυτή είναι η μέθοδος των αφεντικών για να υποτιμούν τις κουλτούρες και τις κοινότητες μας. Για να μας κάνουν αντικείμενο αστυνομικής διαχείρισης, ενώ μας πάνε κλοτσώντας. Υπάρχει λόγος: η κρίση βαθαίνει κι ο διακρατικός ανταγωνισμός οξύνεται με τα κράτη να κλείνονται στον εαυτό τους και να ετοιμάζονται για πλάκωμα μεταξύ τους. Και τις συνέπειες αυτoύ, ήδη τις τρώμε στη μάπα ως τιμές που αυξάνονται, μισθούς που μειώνονται, προϊόντα που εξαφανίζονται και βέβαια ως πειθαρχία που πολλαπλασιάζεται. Ακριβώς για να τα καταπιούμε όλα αυτά αμάσητα, λοιπόν, το κράτος θέλει να κλεινόμαστε σπίτι και να μισιόμαστε μεταξύ μας. Θέλει να το βουλώνουμε.
Όμως εμείς, η εργατική πολυεθνική τάξη αυτών των γειτονιών, πάντα βρίσκουμε τρόπους να ερχόμαστε κοντά, να συζητάμε τα ζόρια μας, να την παλεύουμε μαζί κόντρα στην σαπίλα που μας επιφυλάσσουν τα αφεντικά. Χτίζουμε κοινότητες στο γήπεδο, στο σχολείο, στις πολυεθνικές μας παρέες. Οι κοινότητες μας είναι ό,τι σημαντικότερο έχουμε.
Αλλά οι εποχές είναι τέτοιες που αυτό δεν φτάνει. Για να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά που το κράτος και τα αφεντικά μας ετοιμάζουν, πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για την πάρτη μας. Να καταλάβουμε ότι η εγκληματοποίηση και η υποτίμηση κομματιών της τάξης μας, μας στοχεύει όλους. Να βρούμε τους τρόπους να οργανώσουμε την ενστικτώδη απειθαρχία μας. Να βρούμε τρόπους να οργανωθούμε απέναντί τους. Αυτό είναι που φοβούνται τα αφεντικά. Για αυτό επιτίθενται στις κοινότητές μας με τέτοια λύσσα. Δεν πρέπει να τους κάνουμε την χάρη.
Να γίνουμε αυτό που μας αξίζει: υπερήφανες και επικίνδυνοι για τα σχέδιά τους. Όλοι αυτοί μας φοβούνται γιατί ξέρουν ότι έχουμε 1000 τρόπους να μην το βουλώνουμε.
Πρέπει να βρούμε και τους τρόπους να οργανωθούμε.