Απειθαρχία σε Μια Κοινωνία Χωρισμένη στα Δύο, Ανταπόκριση απ' την Εκδήλωση στο Πολύδροσο, 10.2026

Από την πρώτη μέρα που κυκλοφορήσαμε στις γειτονιές μας καταλάβαμε ότι αυτή η κοινωνία είναι χωρισμένη στα δύο. Ότι δεν είμαστε όλοι φίλοι μεταξύ μας και ότι διάφοροι καραδοκούν σε κάθε γωνία να σε φάνε. Καταλάβαμε ότι έχουμε εχθρούς εκεί έξω και κάτι δεν μας κόλλαγε. Εχθρούς όπως οι μπάτσοι, οι ρουφιάνοι, οι φασίστες κάθε είδους. Καταλαβαίνετε ενστικτωδώς όχι μόνο ότι η ζωή εκεί έξω κάθε άλλο παρά ειρηνική θα είναι, αλλά και ότι η πίεση ολοένα και θα αυξάνεται για ανθρώπους σαν και εμάς. Ότι ένας πόλεμος μας στοχεύει παρόλο που όλοι κοιτάνε από την άλλη σαν να μην τρέχει τίποτα.

Περνώντας τα χρόνια και όσο βρίσκαμε κι άλλους σαν κι εμάς καταλάβαμε ότι ο πόλεμος αυτός δεν στοχεύει τον καθένα ξεχωριστά. Αντιθέτως κατανοούσαμε ότι στοχεύει ομάδες ανθρώπων. Κουλτούρες του δρόμου, απείθαρχες παρέες, παραβατικές κοινότητες και άλλες τέτοιες ομαδοποιήσεις. Όσο περισσότερο τριβόμασταν με αυτές τις ομαδοποιήσεις καταλαβαίναμε ότι έχουν κοινούς τρόπους επικοινωνίας και έκφρασης. Τρόπους να την παλεύεις απέναντι σε όσους προσπαθούν να υποτιμήσουν και να πειθαρχήσουν την ίδια σου την ύπαρξη στον δημόσιο χώρο. Βλέπαμε επίσης πόση δύναμη σου δίνει το να μαζεύεσαι, να συζητάς τι είσαι, τι κοινό έχεις με τον δίπλα σου και τι εχθρούς μισείτε όλοι μαζί. Τεράστια δύναμη. 

Όλες αυτές λοιπόν οι προσπάθειες δημιουργίας κοινότητας δεν ήταν κάτι άλλο παρά απόπειρες έκφρασης και οργάνωσης της κομματιών της εργατικής τάξης. Αυτών δηλαδή που δεν υπακούν στις εντολές του κράτους γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Μισούν την αστυνομία γιατί την  τρώνε στη μάπα κάθε μέρα. Φτύνουν τον στρατό γιατί απλά δεν ψήνονται να πολεμήσουν υπέρ των αφεντικών τους. Δεν λογαριάζουν τους ειδικούς όταν αραδιάζουν χιλιάδες λέξεις για να καταλήξουν να ζητάνε παραπάνω πειθαρχία. Στην τελική η εργατική τάξη είναι αυτή που έχει την ανάγκη να εκφραστεί, να μιλήσει, να οργανωθεί σε καιρούς απόλυτης σιωπής. 

Αρκετοί από εμάς μέσα από το Antifa μάθαμε να βρίσκουμε λόγια για να εκφράσουμε αυτό το ενστικτώδες που μας έβγαινε σαν διαίσθηση. Το μίσος δηλαδή για τους φασίστες, τα αφεντικά και την αστυνομία. Βρήκαμε τρόπους να κατανοήσουμε ότι αυτές οι ομαδοποιήσεις και οι κοινότητες , των οποίων μέρος ήμασταν και εμείς, μπαίνουν στο στόχαστρο από το κράτος και τους ρουφιάνους, ακριβώς γιατί αποκτούν δύναμη.

Έτσι λοιπόν με λίγα λόγια φτάσαμε να οργανώσουμε αυτήν την προβολή στο κλειστό στο Πολύδροσο Χαλανδρίου.

Οι άνθρωποι ανταποκρίθηκαν. Βρεθήκαμε, είδαμε το ντοκιμαντέρ και συζητήσαμε. Γνωριστήκαμε καλύτερα. Το αντικείμενο συζήτησης ήταν το graffiti. Ένα μέσο που ανέκαθεν η εργατική τάξη χρησιμοποιούσε για να εκφράζεται. Κι όμως δεν περιοριστήκαμε μόνο σε αυτό. Γιατί στους πολεμικούς καιρούς που ζούμε όλοι έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε περισσότερο. Να συμφωνήσουμε στο ότι οι φασίστες δεν πρέπει να παίρνουν ούτε σπιθαμή τοίχου στη γειτονιά. Ότι τα καλαίσθητα street art των αριστερών δημάρχων είναι μια μαλακία και μισή. Ότι μπορούμε να ξεφεύγουμε από την αστυνομία και να βάφουμε κάτω από τη μύτη της. Ότι ο πόλεμος είναι εδώ και είναι καθημερινός ακόμα και αν δεν πέφτουν άμεσα βόμβες. Ότι αν δεν βρεθούμε και μείνουμε μόνοι μας, δεν θα μας σώσει κανείς. Κανένα κράτος δεν ενδιαφέρεται για τα τομάρια μας και ούτε πρόκειται. 

Τελικά αυτό που κάναμε ήταν ότι βρεθήκαμε κι άλλοι άνθρωποι που έχουμε κοινούς εχθρούς και αντιλαμβανόμαστε την επίθεση του κράτους συνολικά προς την εργατική τάξη. Προς όλους και όλες εμάς. Εις το επανιδείν.