Θα το λέμε ξανά και ξανά. Οι γειτονιές μας είναι ζωντανές και το φωνάζουν με κάθε ευκαιρία.
Έχει πέσει πολύ μελάνι και κάθε πιθανός ρουφιάνος έχει βαλθεί να μας πείσει για το αντίθετο. Ειδικά από τα δύο χρόνια καραντίνας και μετά, τα αφεντικά μας και οι φίλοι τους έχουν λυσσάξει να μας τρομοκρατούν. Μας λένε: θα ζείτε με λιγότερα, θα το βουλώνετε, θα τρώτε μπάτσους στα μούτρα και θα μένετε σπίτι κάθε φορά που σας προστάζουμε. Μας καλούν να κάνουμε θυσίες, να κρυώσουμε, να κόψουμε τις «άσκοπες» μετακινήσεις, να ζούμε από τα επιδόματα που μας χαρίζουν και γενικά να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ό,τι σκατά λέει η τηλεόραση.
Για να το καταφέρουν αυτό, πρέπει πρώτα να μας σακατέψουν εντελώς τα μυαλά, δηλαδή να μην κοιτάμε τα αφεντικά μας και το κράτος σαν τους υπαίτιους που δεν φτάνουν τα λεφτά στο τέλος του μήνα. Όσο πιο μόνες είμαστε, τόσο καλύτερα δουλεύει αυτό το σχέδιο.
Όμως τα πράγματα δεν έχουν μία όψη. Σε πείσμα των κρατικών ρουφιάνων προσπαθούμε να βρίσκουμε τρόπους να μοιραζόμαστε τα ζόρια μας. Να βλέπουμε τα κοινά μας στο μίσος μας για τις εξακριβώσεις και την πίεση των αφεντικών ή των καθηγητών μας. Και να κάνουμε πράγματα για αυτό. Πρώτα και κύρια να ψάχνουμε να βρούμε τους δικούς μας στις γειτονιές μας και μετά να εμπιστευτούμε η μία τον άλλο. Να οργανώσουμε την απειθαρχία μας και να αναγνωρίσουμε τους εχθρούς μας στους ρατσιστές γείτονες, τους μπάτσους, τους δημάρχους και τα αφεντικά μας.
Στο Μαρούσι ένα βράδυ πριν μερικές Παρασκευές κάτι τέτοιο μικρό κάναμε. Βγάλαμε τις κουλτούρες μας στα μικρόφωνα. Αλλά ακόμα περισσότερο βρεθήκαμε εκεί έξω με τους δικούς μας και χτίσαμε λίγο ακόμα την εμπιστοσύνη μεταξύ μας, που τόσο τρομάζει τους ρουφιάνους.