Μεγαλωμένοι στα στενά της μητρόπολης έχουμε μάθει να περιπλανιόμαστε και να να αφήνουμε τα σημάδια μας στους τοίχους, τις πινακίδες και τα παγκάκια της. Έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε τι παιζει στη γειτονιά. Το κράτος από μεριάς του, το τελευταίο καιρο, προσπαθεί εμμονικά, θα έλεγε κανείς, να απαλλάξει τους τοίχους απο οποιοδήποτε στοιχείο δρομίσιας κουλτούρας τους «μολύνει». Βέβαια αυτή είναι μια μάχη που το κράτος δεν θα δώσει χωρίς αντίπαλο, γιατί απέναντι του θα βρει τύπους και τύπες της πολυεθνικής εργατικής τάξης, οι οποίοι και οι οποίες δεν σκοπεύουν να συνηθίσουν το γκρίζο ή τα «έργα τέχνης» επιφανών ζωγράφων στους τοίχους τους. Δεν γουστάρουμε να βλέπουμε τη Γκουέρνικα στις διαβάσεις και τα σχολεία, δεν γουστάρουμε τα μουντά χρώματα που κάνουνε τη γειτονιά μας φυλακή, γιατί όλα αυτά είναι κομμάτι της δημόσιας τάξης με την οποία δεν έχουμε και την καλύτερη σχέση η αλήθεια είναι. Έτσι, λοιπόν, και εμείς με τη σειρά μας είπαμε να διοργανώσουμε μια βαψιματική στην υπόγεια διάβαση του Υγεία και να δώσουμε στη γειτονιά το χρώμα που αντιπαθεί η αστυνομία, τα αφεντικά και οι ρουφιάνοι τους, καθώς και να μοιραστούμε την άποψη μας επί του θέματος με τους φίλους μας.
Και όντως αυτό καναμε. Συναντηθήκαμε εκεί έξω, κουβεντιάσαμε για τη δημόσια τάξη και τελικά καταλήξαμε στο ότι οι καιροί που ζούμε μπορεί να φαντάζουν δύσκολοι, με το κράτος να σφίγγει οσο πάει περισσότερο τη θηλιά γύρω από το λαιμό της εργατικής τάξης, αλλά δεν σκοπεύουμε να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια και να καταπιούμε αμάσητο ότι μας σερβίρουν. Ήρθε η ώρα να βρεθούμε...
Στο πίσω μέρος του flyer που μοιράσαμε χέρι-με-χέρι και καλούσε στην Υπόγεια, γράφαμε τα εξής:
Τι σκάλωμα έχουν φάει οι δήμαρχοι κι έχουν βαλθεί να κάνουν την πόλη πιο αντιαισθητική και από τα μούτρα τους; Οι λεωφόροι και οι διαβάσεις τους έχουν αποκτήσει χρώμα και φωτισμό ψυχιατρείου. Τα καφάο από δω κι απο κει φιλοτεχνούνται και γίνονται σαν τραπεζομάντηλα. Προσόψεις σχολείων και λοιπών κτιρίων ντύνονται με χαζοχαρούμενες ζωγραφιές από διάφορους street artists. Κι όλα αυτά γιατί το κράτος θέλει τις δημόσιες επιφάνειες καθαρές από γκραφίτι και κάθε λογής απείθαρχες μουτζούρες.
Φυσικά, το πρόβλημά τους δεν είναι καλλιτεχνικής φύσεως. Δεν ενδιαφέρονται όλοι αυτοί αν οι «μουτζούρες» μας είναι αισθητικά κακές ή αν έχουν χρώματα που δεν ταιριάζουν. Αντίθετα, το πρόβλημά τους είναι πρόβλημα δημόσιας τάξης και έχει να κάνει με το πως θα μας κάνουν σαν εργατική τάξη να βγάλουμε το σκασμό. Με το πως θα εξαφανίσουν την απειθαρχία μας απ' το δημόσιο χώρο και θα κάνουν την πόλη ολόκληρη πεδίο εχθρικό για όσους δεν χωράμε στα σχέδιά τους. Αυτό δεν προσπαθούν να κάνουν εδώ και δέκα χρόνια άλλωστε;
Διότι το πακέτο που τρώμε δεν ξεκίνησε χθες αλλά μετράει δέκα χρόνια. Δεν περιλαμβάνει μόνο την απονέκρωση του δημόσιου χώρου αλλά και τους μισθούς μας που είναι στον πάτο, τις πλατείες μας που περιπολούνται ασφυκτικά κι εμάς που βαφτιζόμαστε εγκληματίες. Εδώ και δέκα χρόνια το κράτος και τα αφεντικά μας παλεύουν να διαχειριστούν την κρίση τους πατώντας στα κεφάλια μας.
Σβήνοντας μανιωδώς τα σημάδια μας από τους τοίχους προσπαθούν να μας εξαφανίσουν απ' τον δημόσιο χώρο. Όμως η ζωντανή ιστορία αυτής της πόλης δεν μπορεί να σβηστεί έτσι απλά. Χίλιους τρόπους έχουμε να κρατάμε τις γειτονιές ζωντανές και είναι η δικιά μας απειθαρχία που δεν τις αφήνει να μετατραπούν σε ένα απέραντο νεκροταφείο. Κι αφού το καταλάβουμε, πρέπει μετά να βρούμε τρόπους να μιλήσουμε και να πράξουμε συλλογικά ενάντια στα κρατικά σχέδια. Ακριβώς αυτό που θα κάνουμε στην υπόγεια διάβαση στο Χαλάνδρι!