Και αν δεν τρομάξουμε από το φονικό ιό; Αν δεν πανικοβληθούμε απο τις πρωτόγνωρες πυρκαγιές και τις ακραίες χιονοκαταιγίδες; Αν δεν πειστούμε ότι ο μόνος τρόπος να μην πάθουμε τίποτα είναι να κλειστούμε σπίτι μόνοι μας και να βλέπουμε τηλεόραση; Τότε κινδυνεύουμε απο κάτι πολύ πιο σκληρό αδέρφια, μπορεί και να καταφέρουμε να βρούμε άλλους σαν και εμάς με κοινά ζόρια και να αρχίσουμε να μιλάμε για αυτά. Μπορεί να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε ο ένας την άλλη, μπορεί ακόμα και να καταλάβουμε ότι τα πακέτα που τρώμε καθημερινά έρχονται με σχέδιο. Και στο τέλος μπορεί και να κάνουμε κάτι για όλα αυτά.
Αυτό είναι κάτι που τα αφεντικά μας δεν το θέλουν με τίποτα. Όσο θα μας μειώνουν τους μισθούς και θα μας γεμίζουν απαγορεύσεις και κανόνες στις δουλειές και στις ζωές μας, τόσο θα παλεύουν να μένουμε μόνοι μας και να το βουλώνουμε.
Είναι για αυτόν ακριβώς τον λόγο που οι κουλτούρες και οι εκφράσεις του πάτου έχουν φάει το μεγαλύτερο πέσιμο τα τελευταία χρόνια. Το πώς περνάμε τις Κυριακές μας στα πέταλα, τι μουσική ακούμε, πως ντυνόμαστε και που αράζουμε είναι μερικά από τα πεδία αυτής της επίθεσης. Βάφτισαν με σχέδιο εγκληματικές τις συνήθειές μας, είπαν συμμορίες τις πολυεθνικές παρέες μας, μας ονόμασαν αντικοινωνικούς και άνοιξαν τον δρόμο για την διαχείρισή μας απο κάθε λογής ένστολους και μη μηχανισμούς. Τα αφεντικά μας με νύχια και με δόντια προσπαθούν να υποτιμήσουν κάθε συλλογική μας έκφραση. Αυτό το κάνουν γιατί μας αντιλαμβάνονται σαν ένα πράγμα. Την πολυεθνική εργατική τάξη που θα πρέπει να το βουλώνει και να τρώει συνεχώς πειθαρχία και υποτίμηση στους καιρούς της κρίσης που ζούμε. Μίας κρίσης που δεν ήρθε λόγω κανενός ιού αλλά αντιθέτως κρατάει σχεδόν δεκαπέντε χρόνια τώρα αλλάζοντας ονόματα. Αυτό που δεν αλλάζει όμως είναι η κρατική διαχείριση όσων θα περισσεύουν όλο και περισσότερο, όσων θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με την βία του μην βγαίνουν τα λεφτά ως το τέλος του μήνα.
Όσο βρισκόμαστε εκεί έξω πολλά παράξενα πράγματα συμβαίνουν. Το πιο τρομακτικό για τα αφεντικά μας είναι πως μπορεί να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε τα κοινά μας. Μπορεί να αρχίσουμε να βρίσκουμε λόγους να φτιάχνουμε κοινότητες και το κάνουμε με χίλιους τρόπους. Στο πρόσωπο αυτών των ενστικτωδών κοινοτήτων είναι που τα αφεντικά μας και οι ρουφιάνοι τους σκαλώνουν. Για αυτό και τις χτυπάνε και τις βαφτίζουν πρόβλημα. Γιατί για αυτούς όλοι είμαστε πρόβλημα.
Δεν φτάνει όμως σκέτο το ένστικτο. Πρέπει να μάθουμε να αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας σαν ένα πράγμα και να μιλάμε για τα δικά μας ζητήματα εμείς. Γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς δεν θα το κάνει κανείς. Και αφού οι ρίμες, τα μπουφάν μας και τα ζόρια μας ενώνουν τις πλατείες μας, φανταστείτε τι θα μπορούσε να κάνει η οργανωμένη απειθαρχία μας.
Αυτά πάνω-κάτω κουβεντιάσαμε μαζί με τους φίλους και τις φίλες μας στην συζήτηση που διοργανώσαμε παίρνοντας αφορμή από ένα ντοκιμαντέρ για άλλες εργατικές κοινότητες, αυτές που χτίστηκαν στην αρχή της χιλιετίας στο Λονδίνο γύρω από την grime μουσική. Τέτοιες κουβέντες είναι που μας δίνουν δύναμη αφού μας κάνουν να καταλαβαίνουμε τον κόσμο από κοινού και όχι ο καθένας μόνος του. Τέτοιες κουβέντες είναι που μας ανατιμούν. Τέτοιες κουβέντες βοηθάνε να εμπιστευόμαστε η μία τον άλλο σε εποχές μας προστάζουν να κοιτάμε ο καθένας τον κώλο του. Μέχρι την επόμενη, το καλύτερο μέρος για να τα λέμε είναι σε πάρκα και πλατείες, παρέα με τα ηχεία μας και τις κουλτούρες μας.